کاهش پسماند یک فاکتور کلیدی و زیرساختی اساسی در ایجاد جامعه پایدار است. اگرچه در سال­های اخیر شهرداری تهران اقدامات خوبی در زمینه­ های مختلف مدیریت پسماند مانند جداسازی از مبدا، جمع­ آوری مکانیزه و احداث کارخانه­ های کمپوست انجام داده است، ولی میزان تولید پسماند در شهر تهران نه تنها روند کاهشی نداشته است بلکه افزایش نیز یافته است. هدف از این پژوهش بررسی وضعیت میزان تولید پسماند و تفکیک پسماند از مبدأ در مناطق 22گانه شهرداری تهران می­باشد. پژوهش حاضر به لحاظ روش تحقیق با تبعیت از ماهیت مسئله، روشی تحلیلی- توصیفی است، و برای انجام آزمون  و تحلیل ها از مدل (AHP) و از طریق نرم افزار Expert choice به صورت زوجی نسبت به سطوح نسبت به هم مقایسه شده و لایه­ های اطلاعاتی در محیط نرم افزاری Arc GIS مدل­سازی فضایی شده و داد­ه ­های پایه مورد نیاز برای تحلیل ارایه شده است. نتایج پژوهش حاضر نشان می­دهد که ایجاد مدیریت یکپارچه­ ی پسماند، واگذاری تدریجی اجرای برخی از عناصر موظف مدیریت پسماند از جمله بازیافت پسماند، جمع ­آوری، حمل و نقل به بخش خصوصی ، جلب مشارکت مردم در اجرای برنامه­ های مدیریت پسماند خصوصاً امر تفکیک در مبدأ و بازیافت، ارتباط سازمان­ها و دستگاه­های اجرایی مرتبط با آموزش عمومی و ارائه­ ی آموزش­های مختلف و فرهنگ­سازی توسط شهرداری­ها برای ساماندهی مدیریت پسماندهای شهری الزامی و جزو راهکارهای اساسی است. مقایسه میزان سرانه تولید پسماند شهری در مناطق مختلف شهر تهران با حداکثر ظرفیت قابل قبول تولید پسماند، بیانگر فاصله تولید پسماند همه مناطق شهر تهران از حداکثر مقدار مجاز است. بنابراین علاوه بر اینکه برنامه ­ریزی و انجام اقدامات راهبردی جهت کاهش پسماند شهری تهران ضروری است، این برنامه­ ها و اقدامات باید با توجه به خصوصیات هر منطقه و کیفیت و کمیت پسماند آن منطقه طرح شوند.