ایستگاه‌های مخابراتی آنتن تلفن همراه (BTS) از اجزای شبکه خدمات مخابراتی تلفن همراه هستند که بیش از یک دهه است میهمان شهرهای ما شده‌اند. استقرار این ایستگاه‌ها به عنوان عناصری که دارای ابعاد فیزیکی بوده و ویژگی‌های مختص به خود را دارند، پیامدهای ناگواری را بر محدوده‌های شهری تحمیل کرده است که شدت این پیامدها به‌واسطه رعایت نکردن اصول و قواعد شهرسازی و عدم توجه به ملاحظات آن، بسیار بیشتر از میزان مورد انتظار است. یکی از مهمترین استراتژی‌های موجود در راستای کاهش اثرات نامطلوب ناشی از استقرار این ایستگاه‌ها به حداقل رساندن تعداد آنها از طریق راهکار تشریک سایت میان اپراتورهای مختلف است. در این پژوهش، به منظور ارزیابی امکان استفاده از این راهکار در سطح شهر تهران، متناسب با نوع داده‌ها نخست با استفاده از نرم‌افزار ArcGIS وضعیت موجود شبکه ایستگاه‌های سه اپراتور فعال تلفن همراه در شهر تهران مورد بررسی قرار گرفته و سپس امکان استفاده از راهکار به اشتراک گذاشتن ایستگاه‌های موجود برای ساماندهی نظام استقرار آنها، با توجه به الزامات فنی شبکه ارزیابی شد. امکان جابجایی ایستگاه‌ها با توجه به فاصله ایستگاه‌های همجوار اپراتورها و استفاده از ایستگاه‌های موجود، اساس تحلیل داده‌ها قرار گرفته و ایستگاه‌های همجوار با فاصله‌های، کمتر از 50 متر، 50 تا 100 متر، 100 تا 150 متر و 150 تا 200 متر مشخص شده و در نهایت مجموع همه ایستگاه‌های همجوار در فاصله کمتر از 200 متر بدست آمد. یافته‌های پژوهش نشان از آن دارد که به صورت نظری و بالقوه، برای ایستگاه‌های همجوار با فاصله کمتر از 50 متر، امکان کاهش 432 ایستگاه به 215 ایستگاه، برای فاصله 50 تا 100 متر امکان کاهش 156 ایستگاه به 76 ایستگاه، برای فاصله 100 تا 150 متر امکان کاهش 186 ایستگاه به 90 ایستگاه، برای فاصله 150 تا 200 متر امکان کاهش 224 ایستگاه به 106 ایستگاه و در مجموع، برای همه ایستگاه‌های همجوار با فاصله کمتر از 200 متر امکان کاهش 998 ایستگاه به 487 ایستگاه وجود دارد. با توجه به ویژگی‌های فنی شبکه ایستگاه‌ها، امکان جابجایی برای فاصله‌های کمتر، قابلیت اجرایی بیشتری دارد و در نهایت جابجایی تعداد زیادی از ایستگاه‌های فهرست شده در عمل امکان پذیر می‌باشد.