پیش از صنعتی­شدن، محلات شهری در طول دوره­های زمانی، توان سازگاری با روند کند تغییرات اجتماعی و اقتصادی را داشته و ضمن حفظ ارزشهای طبیعی محیط و رفع نیازهای فردی و اجتماعی ساکنین خود، از پویایی و سرزندگی لازم نیز برخوردار بودند. بتدریج با تغییر روش­های معیشتی و پیامدهای ناشی ازآن و همچنین عدم حفظ تعادل متغیرهای اقتصادی، اجتماعی و زیست­محیطی، موجب گسستن کالبدی و فرهنگی محله­هاو در نتیجه عدم پاسخگویی به نیاز ساکنین و ناکارآمدی عملکردی محلات شهری شد. محلات‌ مسکونی‌ جدید، به‌ دلیل‌ فقدان‌ فضای‌ کافی‌ ناشی از افزایش قیمت‌ زمین‌ و تراکم ‌بیش‌ از حد جمعیت و توده­های ساختمانی، ساختمان­های فاقد فضای‌ باز و نور کافی‌ و فقدان مناظر زیبای طبیعت ‌ساخته شده­اند و این موضوع، عرصه‌ خصوصی‌ و عمومی‌ زندگی‌ در محلات‌ را با اشکال‌ مواجه‌ نمود. این پژوهش با بررسی اصول و معیارهای پایداری در محلات مسکونی به منظور ایجاد ارتباط بین بافت قدیم و جدید شهر به بررسی جداگانه دو محله در بافت قدیم و جدید پرداخته که از مجموع 96 امتیاز اصول طراحی مطلوب محله، محله فیض آباد 81 و شهرک شهید نجفی 70 امتیاز را به خود اختصاص داده اند که این حاکی از وضعیت مناسبتر اصول طراحی در قسمتهای قدیمی و تاریخی محله فیض آباد می باشد.که بر این اساس م‍ی‌ت‍واند تاکیدی‌ بر اصول و معیارهای مورد بررسی در این پژوهش باشد.