|
ارزیابی امکان ایجاد مدیریت واحد شهری در ایران از منظر قانون اساسی و ساختار حکومتی
|
| حسین پرستار، علی صالحی فارسانی*، حیدر بابانسب، محسن طاهری |
|
|
|
چکیده: (1058 مشاهده) |
این مقاله به بررسی امکان تحقق مدیریت واحد شهری در ایران با تمرکز بر مبانی حقوقی و ساختاری می‌پردازد. مدیریت واحد شهری، به‌عنوان رویکردی یکپارچه برای هماهنگ‌سازی فعالیت‌ها و خدمات در شهرها، نیازمند بازنگری در ساختارهای اجرایی و قانون‌گذاری است. در این پژوهش به سیر تاریخی مدیریت شهری در ایران از دوران مشروطه تا جمهوری اسلامی و تأثیر ساختار دولتی بر تحقق مدیریت واحد شهری پرداخته شده است. در ابتدا تأسیس انجمن‌های شهر، نخستین گام‌ها در راستای مشارکت مردمی در مدیریت شهری بود. این نهادها با هدف نظارت بر امور شهری و تأمین خدمات عمومی شکل گرفتند، اما در عمل به دلیل تمرکزگرایی دولت مرکزی و محدودیت اختیارات، نتوانستند به‌طور کامل نقش خود را ایفا کنند. در دوران جمهوری اسلامی، با تصویب قانون اساسی جدید، شوراهای اسلامی به‌عنوان ارکان مدیریت محلی معرفی شدند. اصولی همچون اصل‌های 7، 100،103،102،101 و105 قانون اساسی، نقش شوراها را در نظارت و برنامه‌ریزی امور محلی تقویت کردند. یافته‌های پژوهش نشان می‌دهد تحقق مدیریت واحد شهری در ایران نیازمند بازنگری و اصلاحات ساختاری و قانونی (اساسی و عادی)، افزایش هم‌افزائی میان نهادهای محلی و دولتی، و تقویت مشارکت مردمی است.
|
|
| واژه‌های کلیدی: مدیریت واحد شهری، قانون اساسی، ساختار حکومتی، عدم تمرکز |
|
|
|
نوع مطالعه: كاربردي |
موضوع مقاله:
تخصصي
پذیرش: 1403/12/10 | انتشار: 1403/12/10
|
|
|
|
|
|
|
| ارسال نظر درباره این مقاله |
|
|
|
