عملکرد بوم‎شناختی سیمای‎سرزمین و به تبع تغییرات آن به صورت سلسله­­­‎مراتبی به سه سطح ساخت واحدهای لکه­ای دالان‎های بوم‎­شناختی، ساخت واحدهای دالانی شبکه­های بوم‎شناختی، و ساخت شبکۀ�بوم‎شناختی-انسان‎شناختی عرصه‎بندی سیمای‎سرزمین، مرتبط می‎شود. در بستر سیمای‎سرزمین تهران، تغییرات بسیاری در کیفیت عملکرد عناصر طبیعی و افزایش سطح ساخت‎وسازهای محیط‎های انسان‎ساخت رخ داده است. از عناصر اصلی و منابع ارزشمند طبیعی در بستر جبهۀ شمالی سیمای سرزمین�کلان‎شهر�تهران هفت رود-درۀ چیتگر، کن، فرحزاد، درکه، مقصودبیک، دربند، دارآباد به ترتیب از غرب به شرق می‎باشند، که نقشی حیات‎بخش در ارتقاء تعاملات بوم‎شناختی و اکولوژیک برقرار می‎سازند.�توسعۀ بیش از پیش شهرها، افزایش ساخت‎وسازها و پیدایش آلودگی‎های�محیطی، این عناصر مهم سیمای­سرزمین تهران را با چالش جدی مواجه کرده است. از سویی دیگر اصول بوم‎شناسی سیمای‎سرزمین در رابطه با روند توسعۀ رود-دره‎های شهری، اهمیت مدیریت عناصر طبیعی سیمای‎سرزمین و نیاز مبرم به ساماندهی آن‎ها دربرنامه‎ریزی سلسله­مراتبی سیمای‎سرزمین را مورد تأکید قرار می‎دهد. در راستای درک ماهیت موضوع و پی‎بردن به مراتب ارزیابی عملکردی رود-دره‎های شهری، هدف مطالعۀ حاضر ارزیابی مراتب سه‎گانۀ�عملکرد بوم‎شناختی رود-درۀ درکه در عرصه‎بندی سیمای‎سرزمین تهران با استفاده از روش فرآیند تحلیل شبکه، معین گردیده است.�از آنجایی­که به دنبال کاهش�کیفیت زیستی‎-فضایی دالان رود-دره­های‎ شهری، استعلای نهاد زیستی-‎فضایی�سیمای‎سرزمین شهری توقف می‎یابد، در هدایت برنامۀ پایداری دالان رود-دره‎ها تنها توجه به شاخص‎های‎ اندازه‎گیری ساخت در چیدمان کاربری‎ها و لکه‎های بوم‎شناختی کافی نبوده، بلکه لحاظ نمودن شاخص‎های کیفی عملکرد�لکه‎‎ها و دالان‎ها در روند متعادل‎سازی، پایدارسازی و استعلای تعاملات�بوم‎شناختی-انسان‎شناختی عرصهبندی سیمای‎سرزمین­ها نیز ضروری است.�به‎منظور استفاده از این روش از نرم‎افزار «SuperDecision»�استفاده می‎گردد.