اتصال محکم زندگی انسان و طبیعت به عنوان عنصر ذاتی و فطری، این تصور بشر برای فرار از تحت سلطه بودن سیستم­های حیات به وسیله­ی پیشرفت بشریت و فن­آوری­های نوین به شکلی که توانایی تغییر و انتقال بنیادین جهان طبیعت را داشته باشد را زیر سوال برده است و به تبع این توهم نابخردانه معماری­ای را ایجاد کرده که تراکم شدید ساختمان­ها و فروپاشیدن محیط طبیعی اطراف و جدایی مردم از اکوسیستم و فرآیندهای طبیعی را به دنبال داشته است. در دنیای کنونی افزایش بی­رویه جمعیت شهرها از یک­سو و توسعه   بی­ضابطه از سوی دیگر و هم­چنین صنعتی­شدن بدون توجه به آسایش و سلامت افراد در فضاهای مسکونی، جوامع بشری را در معرض بحران قرار داده است. مسکن به عنوان یکی از پدیده­های واقعی از نخستین مسایلی است که بشر همواره برای دگرگونی مناسب و معقول آن در تلاش است. هدف از ساختن فقط تولید نیست بلکه کاربری آن مدنظر است؛ و کیفیت نقش مهمی را در کسب رضایت متقاضیان مسکن دارد. ارتقای کیفیت مجتمع­های مسکونی، یکی از عوامل تأثیرگذار بر مطلوبیت محیطی در نظر گرفته می­شود که  می­تواند کیفیت زندگی و رضایت­مندی ساکنین مجموعه­های مسکونی را تحت تأثیر قرار دهد. باور بنیادین این پژوهش بر آن است که بشر به عنوان یک گونه­ی زیستی، همواره پیوندی غریزی و فطری بین انسان­ها و دیگر سیستم­های حیات را برای خود قائل است، با تشخیص نیاز فطری انسان برای برقراری ارتباط با طبیعت به همراه پایداری و استراتژی­های جهانی طرحی برای خلق محیط­هایی که تضمین­کننده کیفیت زندگی و معماری سبز باشد را در پی داشته است. روش مورد استفاده بر حسب هدف، روش تحقیق کاربردی و شیوه­ی مطالعه بر حسب روش و ماهیت، تحقیق توصیفی ـ تحلیلی می­باشد و گردآوری اطلاعات آن بر مبنای مطالعه منابع کتابخانه­ای و تحلیل محتوایی آن­ها بوده است، نتایج حاصل از پژوهش مبین این موضوع است که با ایجاد ارتباط بین انسان و طبیعت می­توان به یک فضا، با کیفیت مطلوبی دست یافت و ارتقای کیفیت محیط زندگی نیز به معنای عرضه پاسخ­های مناسب و متنوع از طریق محیط، به نیازهای متفاوت فیزیولوژیکی و روان­شناختی کاربران آن فضاست.