هنر بطورکلی به فرآیندهای انسان ساخت تلقی می­گردد که بر عواطف، احساسات و هوش انسانی اثر مستقیم گذاشته و منجر به خلق یک معنا یا مفهوم می‌شوند. هنرهای نمایشی در واقع عمیق­ترین اهداف ذهنی هنرمند را ارائه کرده، با گذشت زمان اشکال تازه­ای به خود می­گیرد. همراه با این تحولات، مکان آن­ها نیز، نیازمند فضاهایی درخور ذات پویای آنها می­باشد. در این میان هنر تئاتر، مدتهاست انگیزه­ها و منابع حیاتی خود را از دست داده و به صورت نیمه جان در آمده است، و هرگز جز در داخل دانشگاه­ها و در میان جزوه­های درسی دانشجویان همچون فعالیت سازمان یافته و منضبطی معرفی نشده است. برای بهره­گیری از این هنر ارزنده، وجود فضایی برای آموزش و پرورش دانشجویان به صورت حرفه­ای و در کنار آن، ایجاد بستر تهیه و ساخت کلیه وسایل و ضمایم آثار حرفه­ای و نیمه­حرفه­ای با زمینه­های فرهنگی و دانشگاهی الزامی می­نماید. در این مقاله، تحلیل نقش کیفیت محیطی فضاهای آموزشی در بهره­وری دانشجویان هنرهای نمایشی و بطور خاص موردرشته تئاتر مطالعه قرار گرفته­است روش تحقیق مبتنی رویکرد توصیفی- تحلیلی است و گردآوری اطلاعات به روش کتابخانه­ای می­باشد. تجزیه و تحلیل نتایج از طریق مقایسه انواع دانشکده­های هنرهای نمایشی داخلی و خارجی به عنوان نمونه موردی استفاده شده­است. می­توان نتیجه گرفت هرچه فضا آماده­تر باشد دانشجویان خلاق­تر و فعال­تر خواهند بود. هدف مطالعها توجه به مسائلی که بیان گردید و طبق اطلاعات بدست آمده تلاش شد، ایجاد زمینه­ای مناسب است برای افزایش کیفی و کمی سطح علمی دانشجویان بطوریکه ایشان را در کوران آموزشی قرار دهد و در ضمن بستری برای ارتقاء سطح هنرهای نمایشی به­وجود آورد.