حفاظت از محیط­زیست و پیشگیری از مخاطرات زیست ­محیطی از مهمترین برنامه­های نهادهای سیاستگذاری در دنیای امروز محسوب می­شود و  به همین دلیل سیاستگذاری­های زیست محیطی در اولویت برنامه­های نهادهای ملی و بین­المللی قرار گرفته­است. در ایران، مجموعه­ای از مذاکرات نمایندگان مجلس در قالب طرحها و لوایح به موضوع محیط­زیست پرداخته است. این مذاکرات معمولا تحت تاثیر رویکردهایی است که در جامعه­شناسی محیط­زیست، گفتمانهای زیست­محیطی نامیده می­شوند. در این مقاله سعی شده است میزان انطباق مذاکرات زیست محیطی نمایندگان مجلس شورای اسلامی با الگوهای جهانی گفتمان زیست محیطی مورد بررسی قرار گیرد. تحقیق حاضر با رویکردی کیفی، مذاکرات نمایندگان مجلس شورای اسلامی را مورد بررسی قرار می­دهد. روش مورد استفاده جهت تطبیق مذاکرات با الگوهای جهانی گفتمان زیست محیطی، روش اسنادی و تحلیل کیفی داده­هاست،  بدین گونه که اسناد و داده­های تحقیق،که شامل مذاکرات نمایندگان 7 دوره اول مجلس شورای اسلامی می­باشد، مورد مطالعه قرار گرفتند. بررسی مذاکرات نمایندگان نشان می­دهد که بیشتر مذاکرات به ترتیب با الگوی برول و سپس هانیگن و نهایتا با الگوی هرندل و براون انطباق دارند، اما در عین حال مذاکراتی نیز وجود دارندکه متاثر از شرایط ایران بوده و انطباقی با الگوهای جهانی ندارند.