به اعتقاد بیشتر صاحب‌نظران حوزۀ حمل و نقل، جنوب شرق ایران به ویژه سیستان و بلوچستان و بندر چابهار نزدیک‌ترین و بهینه‌ترین مسیر انتقال انرژی و کالا است. مسیری که از اتصال دریای عمان و اقیانوس هند به افغانستان و کشورهای حوزۀ CIS، هند، چین و حتی کریدور شمال- جنوب روسیه و سن پترزبورگ ایجاد شده است. همان‌طور که ناحیۀ پارس جنوبی منطقۀ ویـژۀ اقتصادی انرژی بـرای کشور محسوب می‌شود چابهـار نیز دارای پتانسیل تبدیل شدن به منطقۀ ویژۀ انتقال انرژی است. این موضوع با توجه به رقابت کشورهـای مصرف کنندۀ انرژی و ظرفیت بالقوۀ ترانزیت بین‌المللی در این مسیر قابل اثبات است. اما جنوب شرق ایران و به ویژه بلوچستان از محرومیت‌های فراوانی رنج می‌برد و در این میان شکاف‌ تفاوت سطح توسعه در زمرۀ شکاف‌هایی قرار می‌گیرد که گفتگوپذیر و قابل مذاکره هستند. بنابراین ارتقاء محور شرق به منطقۀ ویژۀ انتقال انرژی و اتصال بازارهای افغانستان، هند، چین و کشورهای حوزۀ CIS به اروپا، خاورمیانه و آفریقا، فرآیند توسعه در این منطقه را تحت تأثیری مثبت قرار می‌دهد. با ایجاد فرصت‌های شغلی، گسترش ارتباطات و به تبع آن خروج منطقه از انزوای جغرافیایی شاخص‌های توسعه بهبود یافته و شکاف‌های اجتماعی کاهش خوهند یافت.