بنادر را می­توان دروازه­های اصلی ورود و خروج جریان­های فضایی برشمرد. این کانون­های فعالیتی، درصورتیکه بتوانند پیوند مناسبی با ساختار فضایی مناطق درون­سرزمینی ایجاد کنند، نه تنها می­توانند جریان های توزیع کالا را به خوبی هدایت کنند، بلکه نقش موثری در توسعه نواحی پسکرانه­ای خواهند داشت. در این میان، تمرکز و تاکید بر مولفه­های ساختار فضایی، می­تواند موجب رونق تعامل بنادر با قطب­ها و توسعه پسکرانه­های درون­سرزمینی شود. هدف از این پژوهش، شناسایی مولفه­های ساختار فضایی و تدوین یک چارچوب نظری مناسب از دیدگاه ­های مطرح پیرامون ساختار فضایی بنادر- پسکرانه بر مبنای روش تحلیل­محتوا است. یافته­های پژوهش نشان می­دهد از میان مجموعه نظریه های ساختارفضایی، شش مولفه قابل شناسایی است که عبارتند از: قلمرو، کانون، محور ارتباطی، سازمان­یابی سطوح، تعامل و انتظام. با تلفیق هرکدام از این مولفه­ها، ابعاد جدیدی از ساختار فضایی سرزمین روشن می­شود که شامل تحرک فضایی، کاربری فضایی و فرم فضایی خواهد بود. تحرک فضایی بر مبنای پیوندها و روابط میان اجتماعات انسانی و کاربری فضایی بر مبنای فعالیت­های انسانی و زمین شکل می­گیرد. فرم فضایی نیز حاصل برهم کنش این دو بُعد در پهنه سرزمین است که در مقیاس­های مختلف به صورت پنهان یا آشکار نمایان می­شود. وجود مولفه انتظام آشکار و برنامه­ریزی­شده در ساختار فضایی یک منطقه، خود عاملی در تبیین بُعد جدیدی تحت عنوان پشتیبانی فضایی است. در حقیقت این بُعد مشخص­کننده تفاوت در ساختار فضایی یک منطقه درون­سرزمینی با ساختار فضایی بندر- پسکرانه است. وجود فضاهای پشتیبان در مناطق پسکرانه بندرگاهی، بر اساس تصمیم­سازی برنامه­ریزان فضایی و تصمیم­گیری سیاست­مداران، می­تواند زمینه لازم را برای ورود فضاهای جغرافیایی کمتر توسعه یافته به چرخه انطباق ساختار فضایی مهیا کند. در این حالت چهارچوب نظری جدیدی تحت عنوان چرخه تعامل در ساختار فضایی بندر- پسکرانه و مبتنی بر چهار بُعد ذکر شده بوجود می­آید که هدف آن تبیین مدل توسعه فضایی متوازن بندر و مناطق پسکرانه در مقیاس­های مختلف است.