با مطرح شدن نظریه شهر آموزش‎دهنده، در دهه اول قرن بیست‎ویکم که بسیار مورد استقبال عموم صاحب‎نظران قرار گرفت و در سال 2004 میلادی به‎عنوان یک کنوانسیون بین‎المللی مطرح شد، این فرصت پیش آمد تا از امکانات موجود در شهر نیز برای آموزش شهروندان استفاده شود. در حقیقت، شهر‎ آموزش‎دهنده، شهری است با هویت خاص خود، که می‎تواند بخشی از هویت یک ملت را تشکیل دهد. از این‎رو هدف اصلی این تحقیق، بررسی کردن ابعاد کلی و خصوصیات شهرهای آموزش‎دهنده در سراسر دنیاست تا بتوان با الهام از معیارها و اصول مطرح شده، معیارها و اصولی برای تبدیل شهر تهران به شهر‎ آموزش‎دهنده تدوین کرد. سوالات اصلی پژوهش عبارتند از: چگونه آموزش را می‎توان با شیوه‎های غیرمستقیم به مخاطبان و افرادی که در یک فضای شهری حاضر می‎شوند، انتقال داد؟ و اصول طراحی که برای ایجاد شهر‎های آموزش‎دهنده لازم هستند، کدامند؟ روش تحقیق مورد نظر به‎کار رفته در این پژوهش روش تحلیل محتواست، که در آن تجربه‎های صورت گرفته در کشورهای مختلف در حوزه طراحی و تدوین محیط‎‎های آموزش‎دهنده، مورد تجزیه و تحلیل قرار می‎گیرد و با استفاده از تکنیک‎های توصیفی- تحلیلی نتایج را استخراج نموده، و با بهره‎گیری از تکنیک‎های مطالعه تطبیقی برای شرایط و نیازهای جامعه ایرانی باز طراحی می‎شود.