ایمنی شهری یکی از اساسی­ترین پیش­فرض­های جامعۀ جهانی برای برنامه­ریزی انسان­محور است؛ مطالعات انجام شده در دنیا نشان می­دهد آسیب­پذیری گروه­های مختلف مردم ساکن در نواحی خطرخیز شهر، بسته به سطح زندگی و وضعیت اجتماعی و فیزیکی آنها در نقاط مختلف متفاوت است. در این راستا پژوهش حاضر موضوع ایمنی شهری را از منظر پدافند غیرعامل مورد مطالعه قرار داده است. روش تحقیق این پژوهش ترکیبی از روش­های توصیفی، اسنادی و تحلیلی و ماهیت توسعه­ای- کاربردی می­باشد. جامعه آماری تحقیق مناطق هشتگانه کلانشهر اهواز را شامل می­شود که وضعیت آسیب پذیری مناطق کلانشهر اهواز را از منظر پدافند غیرعامل مشخص می نماید. در نهایت تجزیه و تحلیل داده ها با مدل Antropy-COPRAS و نرم افزارهای SmartPLS، GIS، Visio، Grafer، SPSS و EXCEL انجام پذیرفته است. جهت تعیین ایمنی شهری میزان تاثیرگذاری ساختار شهری و متغیرها مشخص گردید. در مرحله بعد با در نظر گرفتن دو عامل وزن و فاصله از ایده­آل میزان تاثیرگذاری مشخص گردید. که بر اساس نتایج مدل Antropy-COPRAS میزان ایمنی شهری بین (0 و 1) بیشترین میزان با (0.97) درصد و کمترین آن با (0.007) درصد متعلق به منطقه دو شهر اهواز می­باشد. همچنین بیشترین میزان «فاصله نسبی گزینه مورد نظر از نقطه ایده‌آل» را منطقه پنج کلانشهر اهواز دارا بوده است و در مرحله بعد منطقه هشت قرار دارد. وضعیت کاربری های حساس کلانشهر اهواز نشان می­دهد بیشترین کاربری اداری و آموزشی را منطقه 6 شهرداری اهواز دارا می­باشد. و بیشترین کاربری بهداشتی را به ترتیب مناطق 8، 5 و 4 شهرداری اهواز دارا می­باشند.