آسایش در یک فضای شهری شامل انواعی می­شود که مهمترین بخش آن، آسایش حرارتی به­جهت قابلیت سنجش بهتر به­عنوان تاکید این پژوهش قرار گرفته­است. اما عامل مهمی به­نام سازگاری روانی باعث می­شود افراد خود را با محیط تطبیق دهند. هدف این مقاله بسط تفاوت احساس (بویژه حرارتی) با ادراک و نوع رفتارهای مردم در یک فضای شهری در مواجهه با تغییرات آب­و­هوایی است. روش پژوهش در ابتدا اسنادی و شامل بسط مفاهیم ادراک، آسایش و الگوی رفتاری متاثر از آب­ و ­هواست و سپس با مطالعات پیمایشی و با­روش تطبیقی دو فضای شهری تهران (میدان امام­خمینی و امام­حسین) در دو فصل تابستان و زمستان مورد مطالعه قرار گرفته­اند. بخش آسایش عینی با­کمک برداشت داده­های تابش، باد، رطوبت و دما و شبیه­سازی از طریق نرم­افزار Envimet و مطالعات ادراکی نیز از­طریق پرسشنامه در طیف لیکرت و با حجم جامعه 400 نفر، سنجیده شده­است. همچنین داده­های مربوط­به میزان حضور مردم از­طریق آمار تماس­های برقرار­شده در شبکه­های مخابراتی، تخمین زده شده­است. سپس داده­های آماری به­کمک نرم­افزار SPSS تحلیل شده و الگوی مراجعه­به فضاهای مذکور در شرایط گرما و سرما و ساعات روز و همچنین نوع سازگاری فیزیکی آنان و تفاوت معنی­دار بین دمای احساس و ادراک شده، محاسبه شده­است. در­نهایت نیز جمع­بندی و پیشنهادها ارائه شده­اند.