دین، مؤلفه­ای مهم از فرهنگ هرتمدن و هر ملتی محسوب می­شود. جامعه دین­دار همیشه درپی تقویت مؤلفه­ای است که به آن، شکل و شمایل مذهبی می­دهد. امامزادگان زیادی در ایران هستند؛ اما برخی از آنها حالت و مرکز خاصی محسوب می­شوند و می­توان از وجود آنها در شکل­گیری و تداوم برخی نظریه­های جامعه­شناسی بهره برد و بعضی از آنها ـ مانند شاه­چراغ، شاه عبدالعظیم حسنی و امامزاده صالح، نقش بسیار مؤثری در زندگی جمعی مردم و هویت اجتماعی آنان داشته است. در این­پژوهش کیفیت و نقش دوامامزاده شاه­عبدالعظیم شهر ری و امامزاده صالح تجریش بررسی و تحلیل می­شود.