امروزه، هیچ‌گونه گریزی از بازنمایی معماری به عنوان دست­آوردی برای بیان­کردن واقعیت معماری وجود ندارد. تصاویر هم­چون مصادیقی با کارکرد­های شبه­زبانی، برای ایجاد بازنمایی­ها در معماری همواره موردنیاز یک معمار بوده و هستند تا او بتواند آن­چه را که در ذهن خود می‌انگارد، به چیزی قابل دریافت برای دیگران نیز تبدیل کند و این خود دلیل اصلی دشواربودن شناخت نشانه­های معماری به­شمار می­آید. در این جستار به­دلیل آغازین بودن دوران قاجار در انتقال گونه­های بازنمایی معماری جدید و هم­چنین به سبب اقبال زیاد شاهان قاجار و درباریان به مساله­ی تصویر، میزان اهمیت این دوران درتغییرات بازنمایی معماری ایران مضاعف شده و مسیر پژوهش به سمت عوامل شکل­گیری و رشد این گونه از بازنمایی تمایل می­یابد. هدف از این پژوهش بررسی بازنمایی­های معماری قاجار و شناخت خصوصیات آنها در این دوران با توجه به اهمیت آن به مساله­ی تصویر است. با توجه به آغاز و رشد زبان تصویری در معماری قاجار خصوصاً از دوران ناصری به بعد، فرضیه ی شکل­گیری نوعی بازنمایی جدید و تغییر معانی صریح و ضمنی بازنمایی­های قبلی در این مقاله مورد سنجش قرار می­گیرد و پرسش اصلی این می­باشد که در بازنمایی معماری قاجار و درروند تغییر رمزگان معماری این دوران، روش­های بیان تصویری جدید در معماری چه تاثیری بر روی بازنمایی معماری داشته­اند و خود دارای چه خصوصیات اساسی هستند؟ جهت پاسخ دقیق به این پرسش بر اساس فرضیه­ی معنای صریح و ضمنی در نشانه­شناسی معماری، از نظریه­ی زمینه­ای ادوارد تی. هال که موضوعات را در حوزه­ی انسان­شناختی خود تفسیر می­کند، استفاده شده است و تلاش می­شود تا رابطه­ای منطقی میان تغییر در فضای معماری با معنای صریح و ضمنی آن از طریق بازنمایی برقرارشود و از مفاهیمی مانند حریم­شناسی و فاصله برای این منظور استفاده گردد تا به پاسخ پرسش تحقیق نزدیک شد. به همین سبب با استفاده از روش تحقیق کیفی آمیخته با استفاده از رویکرد برساختی- تفسیری به تبیین­ پاسخی برای این پرسش­ها پرداخته و تلاش می­شود تا نتایج آن به فرضیه نزدیک گردد. دربخش پایانی سعی می­شود تا در سه نمونه­ از سه دوره­ی متفاوت در معماری قاجار، این تغییرات به صورت موردی شناخته شده و در نظریه­ی زمینه­ای مقاله باهم مقایسه شوند.