آرمانشهر را می­توان جزء دیرین­ترین آروزهای بشر دانست. آنجایی که بشر تنها یک آرزو داشت و آن تحقق خوشبختی و سعادت در کنار اجرای عدالت و برابری بود. در طول تاریخ همواره متفکران و فلاسفه­ی بسیاری از سقراط و افلاطون گرفته تا فارابی و ملاصدرا، در اندیشه­ی تبیین یک آرمانشهر بوده‌اند. تصور یک جامعه­­ی آرمانی برای نوع انسان، بخش عمده­ای از مباحث تاریخ فلسفی بشری را به خود اختصاص داده و تا امروزه این آرمان بشری همواره مورد بحث و چالش بوده است. چالش در باب رهیافتی واقعی به سمت شهری که در آن گروه­های اجتماعی کوچک و بزرگ در کنار هم از یک زندگی سعادتمند و سرشار از فضل و برابری در تمامی سطوح برخوردار گردند. می­دانیم که بسیار مردان بزرگی در طی تاریخ همواره در پی بنا نهادن یک حکومت آرمانی و اجتماعی عدالت محور بوده­اند. اگرچه نمی‌توان از کنار تلاش­ها و مصائب راه آنان گذشت، اما در نهایت هرکدام شاید تنها به درجه­ای از آرمانشهر مقصود خود رسیده­اند. در این پژوهش پس از اشاراتی به مفاهیم و تئوری آرمانشهر، بخشی از تاریخ سیاسی زندگی علی (ع) را توصیف نموده و سپس  در میان کنش­های تاریخی جامعه­ی دوران علی(ع) در پی تبیین پاسخی برای اثبات وجود اندیشه­ی یک آرمانشهر در دوران خلافت ایشان خواهیم بود.